top of page
Zoeken

Toubab! Corona!!

  • manontjebossart
  • 23 mrt 2020
  • 13 minuten om te lezen

Dag lieve mensen!


Hopelijk kunnen we de sombere dagen bij jullie wat opfleuren door onze leuke ervaringen en belevenissen van de voorbije week te delen. We hebben alleszins weer een drukke week achter de rug!


We zullen er niet lang over uitbreiden, maar willen jullie toch op de hoogte stellen van de situatie rond het coronavirus hier. Voorlopig zijn er in Senegal een 10-tal besmettingen over heel het land. In verhouding met de totale bevolking is dit nog niet zo veel. Er worden vanuit de overheid wel verschillende maatregelen genomen. Wij ervaren nog geen problemen in het algemeen en op stage. Alles verloopt zoals voordien. Eigenlijk is het engste voor ons vooral dat we de heisa van in BelgiĆ« van op afstand horen en zien. Soms zijn er hier kinderen (en volwassenen!!) die ons (blanken) op straat zien en ā€œCORONAAAā€ roepen en dan weglopen. Hierdoor voelen we ook dat Afrika zo wat de schuld steekt op Europa. Maar bon, even gedaan over corona en weg negativiteit. Wij maken er hier het beste van!!


Woensdag was er een housewarming van een medestudente hier! Door verschillende factoren is zij weggegaan van bij haar gastgezin en verblijft ze nu in een appartement. Ze wou haar nieuwe stekje hier goed inwijden en dus dronken en aten we daar iets! Heel gezellig! Donderdag gingen we eten met alle meisjes en Yasmina en Somaya. Volgende week vertrekken de eerste studenten al, dus wilden we nog eens allemaal samen iets doen. Vrijdag werkten we ’s avonds nog een beetje in de Via. We aten thuis en gingen niet te laat slapen want het zou een vermoeiend weekend worden.


We zullen weer een kort overzichtje geven van onze avonturen op stage.


Manon

Kop op he allemaal, het lijkt er op dat de wereld aan het vergaan is, maar dit is van korte duur. Ik weet dat het nu waarschijnlijk niet simpel is voor jullie om binnen te blijven en activiteiten of plannen stop te zetten. Maar gezondheid gaat eerst, toch? Als ik het nieuws hoor van wat er bij ons thuis allemaal gebeurt en dat er grenzen sluiten schrikt dit wel een beetje af maar ik probeer er mij niet te veel van aan te trekken. De focus ligt volop op mijn stage en het ontdekken van dit prachtige land.


Deze maandag moest ik opnieuw pas in de namiddag beginnen met mijn stage dus heb ik in de ochtend wat kunnen werken aan verslagen en mijn bachelorproef. Ik begin steeds meer input en energie te krijgen om vorm te geven aan dit eindwerk. Mijn probleemstelling klinkt als volgt: ā€˜Als theater sociaal wordt. Wat zijn de effecten van theater als sociaal artistieke praktijk, voor straatkinderen van Dakar?’ Het leuke is dat het vooral gaat over de theateractiviteiten die ik hier uitvoer en mijn reflecties en ervaringen in Senegal horen hier ook bij. Het wordt zeker interessant!

In de namiddag was er weer de wekelijkse vergadering in SPER. Het heeft zeker weer 3u geduurd :p Eerst en vooral wilde het team mij nog eens bedanken voor het schilderen van de gevel. Niet alleen zijn ze blij met het resultaat maar vonden ze het ook eens een leuke activiteit voor de kinderen. Zoals altijd bekeken we daarna de wekelijkse planning en verdeelden we de permanenties onderling. Daarna moesten we het gedrag van twee jongeren van het centrum bespreken. De ene is een jongen van ongeveer 12 jaar, met een fysische beperking aan zijn rechterarm. Hij is willen weglopen uit het centrum het afgelopen weekend. Gelukkig heeft er iemand van het centrum hem tijdig gezien en weer kunnen terug brengen naar SPER. Hij is eenmaal onder de verantwoordelijkheid van ons team en het is voor hem veel te gevaarlijk om alleen rond te lopen in de straten van Dakar. Blijkbaar zou er een organenhandel bezig zijn en de kinderen zijn het eerste slachtoffer dus… De andere jongen had een gsm in zijn bezit, wat niet normaal is want jongeren in het centrum hebben daar nog niet allemaal recht op. Het team twijfelde of hij deze gsm van iemand gestolen had. Als dit het geval is, steekt hij eerst en vooral zichzelf in gevaar (als de gsm kan getraceerd worden) en daarnaast dan ook het centrum zelf. Tijdens de vergadering hebben we dan samen met de jongeren zelf naar gepaste maatregelen gezocht.


De dag erna mocht ik opnieuw op straatactie. Deze keer was het in Pikine. Dit was mijn derde en zwaarste straatactie tot nu toe. Het is altijd moeilijk om het jullie op zo’n realistisch mogelijke manier uit te leggen maar toch zal ik het proberen. Ik kwam dus samen met Mathieu, Gaby en Sagal (een andere stagiaire) toe op een afgebakend terrein in het midden van het centrum, naast een grote houtfabriek. Het eerste wat je opmerkt is opnieuw de grote hoeveelheid aan afval en de geur van urine. In het midden van dat terrein stond er een klein hutje waarrond er een twintig tal jongeren stonden. Deze keer waren er ook heel wat kleinere kinderen aanwezig. Dan moest ik meteen denken ā€œDit zouden mijn broertjes of neven kunnen zijn.ā€. Nadat de jongeren het hutje vrijwillig wat hadden opkuist zijn we naar binnen gegaan om de eerste zorgen te bieden. Gedurende die zorgen vroeg ik aan de jongeren telkens hun naam, van waar ze kwamen en hoe ze de blessure hadden gekregen. Daarna ben ik met Mathieu naar buiten gegaan en heb ik een gesprek kunnen voeren met 3 verschillende jongeren. Het was heel moeilijk om een deftig gesprek met hen te kunnen voeren omdat ze allemaal Gainze (die drug/vloeistof waarover ik het de vorige keer had) aan het benutten waren. Je zag aan hun ogen en expressie dat ze niet volledig aanwezig waren. Toch heb ik wel belangrijke vragen kunnen stellen en ook contactpersonen kunnen noteren. Wat mij ook echt choqueerde is dat de bewoners van de stad gewoon langs dit veld passeerden en er hun afval dropten. Ze keken niet eens naar deze jongeren. Ze worden dus aan alle kanten aan hun lot overgelaten. Achteraf had ik gedurende een hele tijd nog deze beelden in gedachten maar na een goed gesprek met de andere stagiaires en met Sarah in de avond, kon ik het wel een klein plaatsje geven.


De woensdag had ƩƩn van de Canadese studenten die bijna vertrekt, haar eindproject georganiseerd voor de jongeren. Hierdoor vond mijn wekelijkse theateractiviteit voor ƩƩn keer niet plaats. Haar project heette ā€˜het feest van het schoolse doorzettingsvermogen’. Aan elke jongere deelde ze een soort van diploma uit om ze aan te moedigen om zo verder te doen op school en altijd het beste van zichzelf te geven.


De donderdag was niet zo’n hele lange dag op de stageplaats, zowel voor mij als voor Sarah. We hebben er dan alle twee van genoten om in de namiddag een beetje op het strand te gaan liggen. We hebben ook een plonsje genomen in de ijskoude zee om ons een beetje af te koelen.


De vrijdag ben ik samen met Nora meegegaan met Sarah naar Pikine. We wilden haar haar helpen met het kuisen van de lokalen waar haar activiteiten van de woensdag plaatsvonden. Onderweg naar daar hebben we het openbaar vervoer genomen en daarna zijn we bij een boetiek gestopt om ons kuismateriaal te kopen. Bij die boetiek stond er een dame die meteen met ons begon te praten en ze nodigde ons uit om bij haar een glaasje frisdrank te komen drinken. Zalig toch? De Teranga blijft ons elke keer opnieuw verwonderen…

Sarah

Vorige week zondag was het internationale vrouwendag. Mijn stagementor had de week voordien al eens gezegd dat hij vond dat we dat moesten vieren. En dat deden we. Ik had voorgesteld om een dessertje te maken. Dit was gemakkelijker gezegd dan gedaan, want een oven, frigo, klopper, mixer… zijn allemaal niet aanwezig op stage of in ons gastgezin. Dus ik moest creatief zijn! Toen kwam ik op het idee om chocoladefondue te maken. Aangezien de Senegalezen enorm van thee houden, is er overal wel een vuurtje om water op te koken. Ik kon dus au-bain-marie chocolade smelten. Ik had ook meloen, appels, mandarijnen en bananen gekocht. Ze smulden ervan!! We hebben de week dus goed ingezet :)))


Dinsdag ging ik weer mee op straatactie. Normaal gingen we activiteiten organiseren voor hen, maar dit is uitgesteld naar volgende week. En misschien zal SPER (Manon haar stageplaats) ook meekomen om activiteiten te doen. Dus wie weet kunnen Manon en ik eens samen op straatactie. Dit zou alleszins wel tof zijn! Daarna deed ik met El Hadj (de verantwoordelijke van de straatacties) nog een toer in Dakar. Hij wou me verschillende dingen laten zien. Zo gingen we ook l’Institut FranƧais binnen. Dit is het Franse culturele centrum van Dakar. Er was net een voorstelling van verschillende projecten die opgestart zijn door jonge Senegalese ondernemers. Zo was er een vrouw die zeepjes en maskers maakt van kurkuma, koffie, bouye (een Senegalese vrucht). Dan waren er nog twee mannen die tekeningen maken en daar dan tekenfilmpjes van maken. Zo ontwikkelen ze tekenfilms met zwarte kinderen, want dat bestaat eigenlijk nog maar beperkt. Daarnaast was er ook een vrouw die een website ontwikkeld heeft met allerlei uitleg voor jonge moeders omtrent borstvoeding, luiers… We legden daar verschillende contacten. Het was een lange, maar toffe dag!


Woensdag ging ik zoals gewoonlijk weer naar Pikine om daar mijn activiteiten met de kinderen te doen. Ik ging deze keer werken rond emoties en gevoelens. Ik had enkele werkvormen voorbereid en geknutseld om te gebruiken. Ik heb ondervonden dat het heel moeilijk is om bepaalde dingen aan te brengen. Veel kinderen kunnen namelijk echt niet goed Frans. En ik kan natuurlijk niet genoeg Wolof spreken om zaken uit te leggen. Ik vertelde dat nadien aan een medewerker van Yaakar en hij zei dat ik heel toffe dingen had uitgewerkt. Hij zou deze perfect kunnen gebruiken om in het Wolof het thema emoties aan te brengen. Het was dus geen verloren werk. De kinderen waren weer enorm enthousiast en dankbaar voor wat ik samen met hen deed.


Donderdag ging ik terug naar het bureau om te vergaderen. Ik deed ook enkele voorbereidingen voor volgende week.


Vrijdag was het kuisdag!! Nora en Manon kwamen mee naar Pikine om het gebouw van Yaakar eens grondig aan te pakken, want het was nodig. Ik had ook aan verschillende kinderen gevraagd of ze wouden komen helpen. En ja hoor, we hadden zeker 10 helpende handen. Heel erg tof dat ze zo geƫngageerd waren!! Achteraf trakteerde ik iets om hen te bedanken. En ook een dikke merci aan Nora en Manon, jullie zijn schatjes!

Tot de volgende!


Pour nos amis Francophones

Bonjour, chers amis et famille!


Nous espƩrons pouvoir Ʃgayer les jours sombres avec vous en partageant nos expƩriences amusantes et les expƩriences de la semaine passƩe. En tout cas, nous avons encore eu une semaine chargƩe !


Nous n'allons pas le prolonger longtemps, mais nous voulons tout de mĆŖme vous informer sur la situation des coronavirus ici. Pour l'instant, il y a environ 10 infections au SĆ©nĆ©gal sur l'ensemble du pays. Par rapport Ć  la population totale, ce n'est pas tant que cela. Le gouvernement prend plusieurs mesures. Nous ne connaissons pas encore de problĆØmes en gĆ©nĆ©ral et en matiĆØre de stage. Tout se passe comme avant. En fait, le plus effrayant pour nous, c'est que nous entendons et voyons de loin l'agitation qui rĆØgne en Belgique. Parfois, il y a des enfants (et des adultes ! !!) qui nous voient (les blancs) dans la rue et crient "CORONAAA" puis s'enfuient. Ƈa nous a Ć©nervĆ© a plusieurs reprises mais on a fait comme si on entendait pas. On est plus fort que Ƨa !


Mercredi, on a fait la crémaillère d'une des camarade ici ! En raison de divers facteurs, elle a quitté sa famille d'accueil et se trouve maintenant dans un appartement. Elle voulait inaugurer son nouvel endroit et on a donc bu un verre et on a mangé un petit quelque chose ! Très agréable ! Jeudi, on ad dîné avec toutes les filles et Yasmina et Somaya. La semaine prochaine, les premiers étudiants partent déjà, alors nous avons tous voulu faire quelque chose ensemble à nouveau. Vendredi, nous avons travaillé un peu dans la Via le soir. Nous avons mangé à la maison et nous ne nous sommes pas couchés trop tard parce que le week-end allait être fatigant.


Nous allons à nouveau donner un bref aperçu de nos aventures en matière de stage.

Manon

He, un peu de courage hein... Je sais qu'il n'est probablement pas facile pour vous de rester Ć  l'intĆ©rieur maintenant et d'arrĆŖter vos activitĆ©s ou vos plans. Mais la santĆ© passe avant tout, non ? Quand j'entends les nouvelles de ce qui se passe chez nous et que les frontiĆØres se ferment, cela m'effraie un peu, mais j'essaie de ne pas trop m'en soucier. Je mets l’accent sur mon stage et sur la dĆ©couverte de ce magnifique pays.


Ce lundi, je pouvais de nouveaux travailler Ć  partir de l’aprĆØs-midi. J’ai donc pu travailler Ć  mes rapports d’école et ma thĆØse. Je commence Ć  avoir de plus en plus d’idĆ©es de plus et d'Ć©nergie pour faƧonner cette thĆØse. Entre temps j’ai trouvĆ© le titre de ma thĆØse : Ā« Quand le théâtre devient social. Quels sont les effets du théâtre en tant que pratique artistique sociale, pour les enfants des rues de Dakar ? Ā» Ce qui est bien, c'est qu'il s'agit surtout des activitĆ©s théâtre que je mĆØne ici et mes rĆ©flexions et expĆ©riences au SĆ©nĆ©gal en font Ć©galement partie. Ce sera certainement intĆ©ressant !


Dans l'après-midi, il y a eu de nouveau la réunion hebdomadaire à SPER. Cela a encore pris au moins 3 heures :p Tout d'abord, l'équipe voulait me remercier encore une fois pour avoir peint la façade. Non seulement ils sont satisfaits du résultat, mais ils ont aussi trouvé que c'était une activité agréable pour les enfants. Comme toujours, nous avons ensuite examiné le planning hebdomadaire et nous avons réparti les permanences. Ensuite, nous avons dû discuter du comportement de deux jeunes du centre. L'un d'eux est un garçon d'environ 12 ans, avec un handicap physique au bras droit. Il a voulu s'enfuir du centre le week-end dernier. Heureusement, quelqu'un du centre l'a vu à temps et a pu le ramener à SPER. Il est sous la responsabilité de notre équipe et il est bien trop dangereux pour lui de se promener seul dans les rues de Dakar. Apparemment, il y a un trafic d'organes et les enfants en sont la première victime... L'autre garçon avait un téléphone portable en sa possession, ce qui n'est pas normal car les jeunes du centre n'y ont pas encore tous droit. L'équipe doutait qu'il ait volé ce téléphone portable à qui que ce soit. Si tel est le cas, il se met avant tout en danger (si le téléphone portable peut être tracé) et met également en danger le centre lui-même. Au cours de la réunion, nous avons ensuite cherché des mesures appropriées avec les jeunes eux-mêmes.


Le jour suivant, j'ai Ć©tĆ© autorisĆ© Ć  retourner dans la rue. Cette fois, c'Ć©tait Ć  Pikine. C'Ć©tait ma troisiĆØme et plus importante action de rue jusqu'Ć  prĆ©sent. Il est toujours difficile de vous expliquer de la maniĆØre la plus rĆ©aliste possible, mais je vais quand mĆŖme essayer. Je suis donc arrivĆ© avec Mathieu, Gaby et Sagal (un autre stagiaire) sur une zone dĆ©finie au milieu du centre, Ć  cĆ“tĆ© d'une grande usine de bois. La premiĆØre chose que vous remarquez encore, c'est la grande quantitĆ© de dĆ©chets et l'odeur d'urine. Au milieu de ce terrain, il y avait une petite cabane autour de laquelle se tenaient une vingtaine de jeunes. Cette fois-ci, il y avait aussi beaucoup d'enfants plus jeunes. La premiĆØre chose qui me passait par l’esprit: "Ils pourraient ĆŖtre mes frĆØres ou mes cousins". AprĆØs que les jeunes aient volontairement nettoyĆ© la hutte, nous sommes entrĆ©s pour donner les premiers soins. Pendant ces soins, j'ai demandĆ© aux jeunes leurs noms, d'où ils venaient et comment ils s'Ć©taient blessĆ©s. AprĆØs cela, je suis sortie avec Mathieu et j'ai eu une conversation avec trois jeunes diffĆ©rents. Il Ć©tait trĆØs difficile d'avoir une conversation dĆ©cente avec eux car ils consommaient tous du Gainze (cette drogue/liquide dont je parlais la derniĆØre fois). On pouvait voir Ć  leurs yeux et Ć  leur expression qu'ils n'Ć©taient pas pleinement prĆ©sents. J'ai quand mĆŖme pu poser des questions importantes et aussi noter des contacts. Ce qui m'a vraiment choquĆ©, c'est que les habitants de la ville sont passĆ©s devant ce points de chute et y ont jetĆ© leurs dĆ©chets. Ils n'ont mĆŖme pas regardĆ© ces jeunes. Ils sont donc abandonnĆ© Ć  leurs propre sort, encore une fois. Par la suite, j'ai eu ces images en tĆŖte pendant longtemps, mais aprĆØs une bonne conversation avec les autres stagiaires et avec Sarah le soir, j'ai pu donner une place Ć  tout ceci.


Mercredi, une des étudiantes canadiennes qui s'apprête à partir, avait organisé son projet final pour les jeunes. Pour cette raison, mon activité théâtrale hebdomadaire n'a pas eu lieu pour une fois. Son projet s'appelait "la fête de la persévérance scolaire". Elle a remis une sorte de diplÓme à chaque jeune pour les encourager à poursuivre leur scolarité et à toujours donner le meilleur d'eux-mêmes.


Le jeudi n'a pas Ć©tĆ© une si longue journĆ©e de stage, tant pour moi que pour Sarah. On en a profitĆ© pour s’allonger sur la plage de Yoff. Et bien sĆ»r on a pris un petit plongeon dans la mer glacĆ©e pour se rafraĆ®chir un peu !


Le vendredi, Nora et moi sont allé à Pikine avec Sarah. Nous voulions l'aider à nettoyer les locaux où se déroulaient ses activités du mercredi. Pour y aller, nous avons pris les transports en commun et nous nous sommes arrêtés dans une boutique pour acheter notre matériel de nettoyage. Dans cette boutique, il y avait une dame qui a immédiatement commencé à nous parler et elle nous a invités à venir prendre un verre de soda chez elle. Trop cool, non ? La Téranga ne cesse de nous étonner...

Sarah

Dimanche dernier, c'Ʃtait la JournƩe internationale de la femme. Mon superviseur avait dit la semaine prƩcƩdente qu'il pensait que nous devrions le cƩlƩbrer. Et nous l'avons fait. J'avais suggƩrƩ de faire un dessert. C'Ʃtait plus facile Ơ dire qu'Ơ faire, car un four, un rƩfrigƩrateur, un fouet, un mixeur ... ne sont pas prƩsents pendant le stage ou dans notre famille d'accueil. Il fallait donc que je sois crƩative ! Puis j'ai eu l'idƩe de faire une fondue au chocolat. Comme les SƩnƩgalais aiment beaucoup le thƩ, il y a partout un feu pour faire bouillir l'eau. Pour pouvoir faire fondre le chocolat au bain-marie. J'avais aussi achetƩ du melon, des pommes, des mandarines et des bananes. Ils ont adorƩ ! On a donc bien dƩbutƩ :)))

Mardi, je suis retourné dans la rue. Normalement, nous devrions organiser des activités pour les jeunes, mais cela a été reporté à la semaine prochaine. Et peut-être que SPER (Manon son stage) viendra aussi pour faire des activités. Alors qui sait, peut-être que Manon et moi pouvons faire de l'action de rue ensemble. Ce serait génial ! Après cela, j'ai fait une autre tournée à Dakar avec El Hadj (le responsable des actions de rue). Il voulait me montrer des choses différentes. Nous sommes donc aussi entrés à l'Institut français. C'est le centre culturel français de Dakar. Il y avait juste une présentation de plusieurs projets lancés par de jeunes entrepreneurs sénégalais. Il y avait une femme qui fabrique des savons et des masques à partir de curcuma, de café, de bouye (un fruit sénégalais). Ensuite, deux autres hommes ont fait des dessins et en ont fait des caricatures. Il y avait aussi une femme qui a développé un site web avec toutes sortes d'explications pour les jeunes mères sur l'allaitement, les couches... Nous avons établi plusieurs contacts là-bas. Ce fut une longue mais belle journée !


Mercredi, je suis allée à Pikine comme d'habitude pour faire mes activités avec les enfants. Cette fois, j'allais travailler sur les émotions et les sentiments. J'avais préparé et bricolé quelques formes de travail à utiliser. J'ai constaté qu'il est très difficile d'appliquer certaines choses. Beaucoup d'enfants ne connaissent vraiment pas très bien le français. Et bien sûr, je ne parle pas assez le wolof pour expliquer les choses. Je l'ai dit par la suite à un employé de Yaakar et il m'a dit que j'avais mis au point de très belles choses. Il pouvait parfaitement les utiliser pour faire entrer des émotions dans le thème du wolof. Ce n'était donc pas perdu. Les enfants étaient très enthousiastes et reconnaissants pour ce que j'ai fait avec eux.


Le jeudi, je suis retournƩ au bureau pour avoir une rƩunion et aussi pour prƩparer les choses pour la semaine prochaine.


Le vendredi était le jour du nettoyage ! Nora et Manon sont venues avec moi à Pikine pour nettoyer en profondeur le bâtiment de Yaakar, car c'était nécessaire. J'avais également demandé à plusieurs enfants s'ils voulaient venir m'aider. Et oui, nous avons eu au moins dix coups de main. C'était formidable qu'ils soient si engagés ! Ensuite, je leur ai offert quelque chose pour les remercier. Un grand merci aussi à Nora et Manon, vous êtes des choux!

A la prochaine !

ree

Ā 
Ā 
Ā 

Opmerkingen


Post: Blog2_Post
bottom of page