Al 1 maand bezig aan ons avontuur! - Déjà 1 mois dans notre aventure!
- manontjebossart
- 8 mrt 2020
- 13 minuten om te lezen
Hier zijn we weer :))
Eerst en vooral willen we eens dankjewel zeggen aan onze lezers! Het is enorm leuk om te zien dat onze verhalen jullie boeien. (Wat doe je natuurlijk anders dan onze blog lezen op een regenachtige dag in ons Belgenlandje?) Dit is een beetje gemeen, sorry. Wij zijn onze blog aan het schrijven in 25 graden onder een mangoboom. Moest dat jullie een beetje opfleuren.
Donderdag waren we hier al een maand, ongelooflijk!! Time flies. Dat is hier niet zomaar een gezegde, maar hier beseffen we dat dit volledig klopt. We hadden weer een heel toffe week! Het was best wel druk op stage, maar zorgden weer voor genoeg ontspanning daarna. Zo hielden we donderdag een filmavond met de andere meisjes. We installeerden buiten in de ViaVia een beamer en projecteerden dan een film op de muur. Pure gezelligheid!
Vrijdag aten we pizza. Zaterdag gingen we naar Bandia, een nationaal park. Daar deden we een safari. Manon was niet mee, want zij is begonnen met de gevel te schilderen op haar stageplaats. Nora ging mee om haar te helpen! Zondag zijn we naar Île de Gorée (Slaveneiland) geweest. Een prachtig eiland met een pakkende geschiedenis. We kregen een rondleiding en bezochten één van de slavenhuizen.
Tussenin brengen we natuurlijk ook wel wat tijd door met onze gastfamilie. Onze kleine broertjes hebben er ondertussen al een gewoonte van gemaakt om ons een knuffel te geven als we thuiskomen. Heel schattig.
Nu volgt weer een stukje over onze stage!
Sarah
Zoals gewoonlijk, bracht ik maandag, donderdag en vrijdag op het bureau door. Er was een vergadering rond een nieuw project. Dit gaat over “Santé de la Réproduction”, alles rond seksualiteit, seksuele voorlichting… Ik ben in de groep van “communication” gevoegd. We moeten doelen opstellen en activiteiten verzinnen om de communicatie te verbeteren. Het is voorlopig nog wat vaag voor mij wat ik precies moet doen. Maandag zal ik wel wat duidelijkheid krijgen. Daarnaast bereidde ik activiteiten voor om met de kinderen in Pikine te doen. Ik zond ook nog mails rond om parnters te zoeken voor Yaakar. Op dit moment heb ik contact met SOS Kinderdorpen.
Dinsdag ging ik voor de eerste keer mee op een straatactie. Ik ging mee met El Hadj Beye, de verantwoordelijke hiervan. We gingen samen naar een buitenwijk van Dakar. Op een open zandveld zag ik in de verte al een 30-tal jongeren zitten. We gingen dichter en ik werd overspoeld door emoties. Ik stond even met mijn mond vol tanden bij het zien van de jongeren. Ze hadden allemaal rode ogen en sommigen wisten niet goed wat er gebeurde. Enkelen zeiden hallo, maar anderen zaten me gewoon aan te staren. Al de straatkinderen hebben een vod bij die ze doppen in “gaz”, een soort benzine. Dat zuigen ze dan op. Dit is eigenlijk hun drugs, want hiervan worden ze high. Zo vergeten ze een beetje hun problemen. Deze jongeren brengen de dag door op dat veld en ’s avonds zoeken ze een slaapplaats op een iets meer afgelegen plek, zoals onder een brug. De jongeren gaan ook stelen om te overleven. We babbelden even met hen en zeiden dat we volgende week activiteiten zouden organiseren. Dit zagen ze wel zitten. Manon had reeds verteld over de twee keer dat zij een straatactie had gedaan, maar zelf oog in oog staan met de jongeren was nog veel moeilijker. Daarna wandelden we langs het strand naar de busstop. Zalig om even frisse lucht in te ademen!
Erna hebben we nog veel gewandeld van de ene plaats naar de andere. We gingen binnen in een oud gebouw waar vroeger de organisatie “Empire des Enfants” was. Leuk weetje: dit ging oorspronkelijk mijn stageplaats zijn. Het is een opvangcentrum voor straatkinderen, eigenlijk zoals Manon haar stageplaats. Maar ze zagen het niet zitten om stagiaires te ontvangen dit jaar, dus zocht team Senegal van Sunu Senegal naar een andere boeiende stageplaats voor mij. Maar dus, we gingen dat gebouw binnen en El Hadj babbelde even met iemand die daar doeken zat te naaien. Ah juist, nu is dit een openlucht cinema :) Op een gegeven moment zeggen de mensen van ter plaatse tegen ons: “Kom mee-eten!” Aangezien we honger hadden en dit niet konden afwijzen, aten we mee. Zonder te betalen of een wederdienst te leveren. Dit is dus een perfect voorbeeld van de onvoorwaardelijke gastvrijheid in Senegal.
Woensdag ging ik opnieuw naar Pikine om activiteiten te doen met de kinderen. Het was best wel een verrassing als ik zag dat er 23 kinderen aanwezig waren in plaats van 10 zoals de vorige keer. Op dat moment besefte ik dat ik nooit dezelfde groep zal hebben. Ik moet dus enorm flexibel zijn, maar dat leer je hier wel. Ik had voor deze week nog een beetje kennismaking voorzien. We deden spelletjes, ze plooiden diertjes in origami en ze maakten hun puzzel die ze de vorige keer zelf hadden getekend. Als afsluiting legde ik uit dat we volgende week rond emoties zullen werken. Ik leidde dit in aan de hand van verschillende smileys. Blij, boos, verdrietig en bang. Ze moesten ook al eens allemaal deze emotie uitbeelden, wat leidde tot grappige zichten.
Manon
Salam Aleikum lieve vrienden en familie! Alles goed met jullie? Ik mis jullie nog altijd even veel maar het valt best wel mee eigenlijk. Voor vertrek dacht ik dat ik het moeilijk ging hebben met heimwee en de afstand tussen ons maar ik verschiet eigenlijk van mezelf. Het doet deugd om af en toe eens berichtjes te krijgen of eens te videochatten met jullie. Niet alleen om te vertellen over mijn Senegalees avontuur maar ook om te zien hoe jullie het stellen en om de laatste nieuwtjes te horen.
Vaak zeggen mensen dat je door een buitenlandse stage volledig verandert en dat je anders begint te denken. Ik vind dat ik redelijk mijzelf ben gebleven tot nu toe maar stilaan begin ik nog meer stil te staan bij wat ik belangrijk vind in het alledaagse leven. Ik hecht nog altijd belang aan dezelfde waarden en normen, zelf nog meer dan vroeger. Elke dag probeer ik de beste versie van mijzelf te zijn en daag ik mij uit om ‘out of the box’ te denken. Oh en elke dag heb ik dit zinnetje in mijn hoofd: “Pluk de dag!”.
Het was weer een zalige week op mijn stageplaats! Er viel altijd wel iets te beleven en de jongeren, het SPER-team en de andere stagiaires ontdekken elke dag een stukje meer van mijn persoonlijkheid.We speelden met de collega’s stagiairs het spel “Binnen 10 jaar ben jij…”. Hier probeerden we ons in te beelden hoe elke persoon van ons groepje er binnen 10 jaar zou uitzien, wat hij/zij bereikt zou hebben, welke job hij/zij zou beoefenen, de relaties, de hoop en de dromen van elk,… Toen het mijn beurt was hoorde ik van andere mensen echt de liefste dingen over mij. Deze mensen kennen mij nog maar een aantal weken en konden perfect vertellen wat ik belangrijk vind en hoe ik mijn leven in de toekomst zie. Het was zodanig intens dat ik zelf een traantje liet van geluk. Daarop volgde er meteen een groepsknuffel 😊
Deze week heb ik redelijk veel overuren gedaan in SPER omdat ik bijvoorbeeld 2 keer een permanentie had van 9u tot 20u en andere dagen bleef ik ook wat langer hangen in het centrum omdat er toen leuke dingen te doen waren. De dagen gaan er zo snel voorbij en ik voel mij meer en meer op mijn gemak.
De woensdagnamiddag heb ik opnieuw mijn wekelijkse theateractiviteit mogen doen met de jongeren. Deze keer wilde ik iets doen omtrent hun emoties. Ik weet dat het uitdrukken van emoties hier anders is dan bij ons, dat is gewoon een cultureel verschil. Maar bij deze jongeren is het nog een slagje erger want zij dragen zelf allemaal al een redelijk zware rugzak. Aan de aanvang van de activiteit heb ik hen ook duidelijk gemaakt dat ik weet hoe gevoelig sommige dingen zijn om uit te spreken, zeker in een groep met enkel jongens. Op een blaadje had ik in het groot geschreven “Ik weet dat het niet gemakkelijk is om over emoties te spreken maar samen geraken we er wel.”. Om op een leuke manier te beginnen heb ik hen gevraagd om bepaalde emoties uit te drukken aan de hand van hun Djembé. Volgens mij was dit al een aangename trigger. Daarna hebben we ook een memoriespel gespeeld met emoties, die ik online heb gevonden. Hierbij moesten ze telkens een paar proberen te vinden en dan proberen uit te leggen wanneer ze zich voor de laatste keer boos/triestig/bang/verlaten/ongeliefd voelden en waarom. Ik was echt aangenaam verrast van hun actieve deelname en van de dynamiek van de groep.
Daarna heb ik ook een brainstorm-ronde gedaan over mogelijke thema’s waarover zij tijdens het toneelstukje willen gebruiken. Er kwamen een aantal interessante ideeën zoals: kindermishandeling, homoseksualiteit, polygamie, zelfrespect, vrede, klimaat, vriendschap, straatkinderen, solidariteit, … WORDT VERVOLGD!
3 keer in de week is er ook huiswerkbegeleiding binnen SPER. Ik ben ondertussen al vaste assistente bij de lessen Engels!
Vrijdag ben ik met de collega’s het verfmateriaal gaan kopen en zaterdag was het D-day! Het was een zalige dag. Nora, één van de Belgische studenten, is ook komen helpen omdat ze het centrum ook eens wou zien. Eerst dacht ik dat dit in meerdere dagen ging moeten gebeuren maar de jongeren waren zo gemotiveerd dat we de twee lagen verf hebben kunnen leggen en ook al wat met graffiti hebben kunnen spuiten! Het was magisch om iedereen zo bezig te zien en er was een super goeie sfeer. Al de buren kwamen kijken wat er gebeurde en met een beetje muziek was er een ferme ambiance 😊Plots hebben de kinderen mijn naam op de muur gespoten, bij een bloemetje. Ik had helemaal niets gevraagd maar ze wilden dit gewoon doen om mij te bedanken. Dit was weeral een emotioneel momentje 😉 Ik ben echt fan van het resultaat! NEEM ZEKER EEN KIJKJE NAAR DE FOTO’S!
Pour nos amis Francophones
Nous y revoilà :))
Tout d'abord, nous tenons à remercier nos lecteurs ! C'est très agréable de voir que nos histoires vous captivent. (Que pouvez-vous faire d'autre que de lire notre blog un jour de pluie dans notre beau petit pays ?) C'est un peu méchant, désolé. Nous écrivons notre blog par 25 degrés sous un manguier. Il fallait bien vous remonter le moral un peu.
Jeudi, ça fait un mois qu’on est ici. Incroyable ! Le temps passe vite. Ce n'est pas seulement un dicton ici, mais ici nous réalisons que c'est tout à fait la vérité. Nous avons passé une très bonne semaine ! Pendant notre stage c’était assez chargé mais on se détendait suffisamment après . Le jeudi, on a fait une soirée cinéma avec les autres filles. Nous avons installé un projecteur à l'extérieur dans la ViaVia et on a projeté un film sur le mur. Du pur plaisir !
Vendredi, nous avons mangé une pizza. Samedi, nous sommes allés à Bandia, un parc national. Là-bas, nous avons fait un safari. Manon n'était pas avec nous, car elle a commencé à peindre la façade pendant son stage. Nora l'a accompagnée pour l'aider ! Dimanche, nous sommes allés à l'île de Gorée (L’île des Esclaves). Une île magnifique avec une histoire captivante. Nous avons fait un tour et visité une des maisons d'esclaves.
Entre-temps, nous passons aussi un peu de temps avec notre famille d'accueil. Nos petits frères ont déjà pris l'habitude de nous donner un câlin quand nous rentrons à la maison. Très mignon.
On vous reparle chacune de notre stage.
Sarah
Comme d'habitude, je passais les lundis, jeudis et vendredis au bureau. Il y a eu une réunion sur un nouveau projet. Il s'agit de "Santé de la Reproduction", tout sur la sexualité, l'éducation sexuelle... J'ai rejoint le groupe de "communication". Nous devons fixer des objectifs et proposer des activités pour améliorer la communication. Pour l'instant, c'est un peu vague pour moi ce que je dois faire exactement. Lundi, ils vont m’expliquer un peu plus en details. J'ai également préparé des activités pour les enfants de Pikine et j’ai envoyé des mails pour trouver des partenaires pour Yaakar. En ce moment, je suis en contact avec SOS Villages d'enfants.
Mardi, j'ai participé pour la première fois à une action de rue. J'ai accompagné El Hadj Beye, le responsable de ce projet. Nous sommes allés ensemble dans une banlieue de Dakar. Sur un champ de sable ouvert, j'ai vu une trentaine de jeunes assis au loin. Nous nous sommes rapprochés et j'ai été submergé par les émotions. Pendant un moment, je suis resté bouche bée. Ils avaient tous les yeux rouges et certains d'entre eux ne savaient pas ce qui’il se passait. Certains m'ont salué, mais d'autres m'ont juste regardé. Tous les enfants des rues ont apporté un chiffon qu'ils ont mis dans du "gaz", une sorte d'essence. Ils l'aspirent. Il s'agit en fait de leur drogue, car avec ça ils se défoncent. Ça leur fait un peu oublier leurs problèmes. Ces jeunes passent la journée sur ce terrain et la nuit, ils cherchent un endroit pour dormir dans un endroit plus isolé, comme sous un pont. Les jeunes volent aussi pour survivre. Nous avons discuté avec eux et avons dit que nous organiserions des activités la semaine prochaine. Ils ont aimé ça. Manon nous avait déjà parlé des deux fois où elle avait fait une action de rue, mais être face à face avec les jeunes en personne était encore plus difficile. Puis nous avons marché le long de la plage jusqu'à l'arrêt de bus. C'était génial de respirer un peu de l’air frais!
Ensuite, nous avons beaucoup marché d'un endroit à l'autre. Nous sommes entrés dans un vieux bâtiment où se trouvait l'organisation "Empire des Enfants". Ravi de le savoir : à l'origine, cela devait être mon stage. C'est un refuge pour les enfants des rues, comme le stage de Manon. Mais ils ne pouvaient pas recevoir de stagiaires cette année, alors l'équipe de Sunu Sénégal a trouvé un autre stage passionnant pour moi. Nous sommes donc entrés dans ce bâtiment et El Hadj a discuté avec une personne qui y cousait des toiles. Ah oui, maintenant c'est un cinéma en plein air :) À un moment donné, les gens sur place nous disent : "Venez manger avec nous ! Comme nous avions faim et ne pouvions pas refuser, nous avons mangé en même temps. Sans payer ou fournir un service en retour. C'est donc un exemple parfait d'hospitalité inconditionnelle au Sénégal.
Mercredi, je suis retourné à Pikine pour faire des activités avec les enfants. J'ai été très surprise de voir qu'il y avait 23 enfants présents au lieu de 10 comme la dernière fois. C'est à ce moment que j'ai réalisé que je n'aurai jamais le même groupe. Je dois donc être très flexible, mais c'est ce qu'on apprend ici. J'avais prévu une petite introduction pour cette semaine. Nous jouions à des jeux, ils pliaient des animaux en origami, et ils faisaient leur propre puzzle qu'ils avaient dessiné la dernière fois. En conclusion, j'ai expliqué que la semaine prochaine, nous travaillerons autour des émotions. Je l'ai introduit en utilisant une variété de smileys. Dans le groupe les enfants devaient essayer d’imiter les émotions que je leur montrait. C’était hilarant à voir !
Manon
Salam Aleikum, chers amis et famille ! Est-ce que ça va ? Vous me manquez toujours autant, mais c’est faisable en fait ! Avant de partir, je pensais que j'allais avoir le mal du pays et du mal avec la distance qui nous sépare, mais franchement ça va. Ça fait du bien de recevoir des messages ou des vidéo-chats de temps en temps. Non seulement pour vous parler de mon aventure sénégalaise, mais aussi pour voir comment vous allez et entendre les dernières nouvelles.
On dit souvent qu'un stage à l'étranger te change complètement et que tu commences à penser différemment. Je pense que je suis resté assez moi-même jusqu'à présent, mais je commence à réfléchir encore plus à ce que je trouve important dans la vie de tous les jours. J'attache toujours de l'importance aux mêmes valeurs, même encore plus qu'auparavant. Chaque jour, j'essaie d'être la meilleure version de moi-même et je me mets au défi de penser "hors des sentiers battus". Oh et chaque jour, j'ai cette petite phrase en tête : "Carpe diem !".
C’était encore une fois une semaine pleine de joie et d’émotions ! Il se passait toujours quelque chose et les jeunes, l'équipe SPER et les autres stagiaires découvrent chaque jour un peu plus ma personnalité.Nous avons joué au jeu "Dans 10 ans, tu seras..." avec les autres stagiaires. Nous avons essayé d'imaginer à quoi ressemblerait chaque personne de notre groupe dans dix ans, ce qu'elle aurait accompli, le travail qu'elle ferait, les relations, les espoirs et les rêves de chacun,... Quand mon tour est venu, j'ai vraiment entendu les plus belles choses sur moi de la part des autres. Ces personnes ne me connaissaient que depuis quelques semaines et pouvaient me dire parfaitement ce que je trouve important et comment je vois ma vie à l'avenir. C'était si intense que j’ai laissé une petite larme de bonheur. Ceci a immédiatement été suivi part un câlin de groupe 😊.
Cette semaine, j'ai fait pas mal d'heures supplémentaires à SPER parce que, par exemple, j'ai eu deux fois une permanence de 9h à 20h et d'autres jours, je suis aussi resté un peu plus longtemps au centre parce qu'il y avait des choses agréables à faire . Les jours passent si vite et je me sens de plus en plus à l'aise.
Le mercredi après-midi, j'ai de nouveau pu faire mon activité théâtre avec les jeunes. Cette fois, je voulais faire quelque chose autour de leurs émotions. Je sais que l'expression des émotions est différente ici que chez nous. Ça c’est juste une différence culturelle. Mais avec ces jeunes, c'est encore à un autre niveau car ils portent tous un passé assez lourd. Au début de l'activité, je leur ai également fait comprendre que je sais combien certaines choses sont sensibles à exprimer, surtout dans un groupe composé uniquement de garçons. Sur une feuille j'avais écrit "Je sais qu'il n'est pas facile de parler des émotions mais ensemble nous y arriverons". Pour commencer de manière ludique, je leur ai demandé d'exprimer certaines émotions à travers leur Djembé. Je pense que c'était déjà un agréable déclencheur. Après ça, nous avons aussi joué à un jeu de Memorie avec des émotions, que j'ai trouvé en ligne. Ils ont dû essayer de trouver une paire et ensuite essayer d'expliquer quand ils se sont sentis en colère/heureux/timide/triste/délaissé/… pour la dernière fois et pour quelle raison. J'ai vraiment été surprise par leur envie de participer et la dynamique du groupe était kiffante !Après cela, on a également fait un ‘brainstorming’ sur les thèmes possibles qu'ils veulent utiliser pendant la pièce de théâtre. Ils ont proposé des idées intéressantes telles que : la maltraitance des enfants, l'homosexualité, la polygamie, le respect de soi, la paix, le climat, l'amitié, les enfants des rues, la solidarité, ... A SUIVRE !
3 fois par semaine, il y a également une aide aux devoirs au sein de SPER. En attendant, je suis déjà une assistante régulière pour les cours d'anglais !
Le vendredi, je suis allé avec mes collègues acheter le matériel de peinture et le samedi, c'était le jour J ! C’était trop bien cette journée. J’ai aimé du début jusqu’à la fin. Nora, une des étudiantes belges, est venue aider parce qu'elle voulait voir le centre. Au début, je pensais que cela allait devoir être fait en plusieurs jours, mais les jeunes étaient si motivés que nous avons pu poser les deux couches de peinture et aussi poser quelques graffitis ! C'était magique de voir tout le monde si occupé et il y avait une super bonne ambiance. Tous les voisins sont venus voir ce qui se passait et avec un peu de musique, c’était la fête ! 😊Soudain, les enfants ont écrit mon nom sur le mur avec les bombes de graffiti, près d'une fleur. Je n'avais rien demandé du tout mais ils voulaient juste faire ça pour me remercier. Encore un autre moment d'émotion 😉 Je suis vraiment fan du résultat ! REGARDEZ BIEN LES PHOTOS !







Opmerkingen