top of page
Zoeken

Europeanen hebben de horloge, Afrikanen hebben de tijd.

  • manontjebossart
  • 22 feb 2020
  • 14 minuten om te lezen

Amai, wat gaat de tijd hier snel. Het is precies of we nog maar net de vorige post geschreven hebben. De tweede stageweek zit erop. We beginnen zowat onze draai te vinden! Onze taken zijn al veel duidelijker en we hebben een voorlopige planning opgesteld voor de komende weken.

Misschien is het leuk dat we elke week een korte beschrijving van de stage geven.


Manon

Dag lieve vrienden en familie. Hopelijk gaat alles goed in Europa 😊 De stormen overleefd? Amai het zag er echt heftig uit! Hier kunnen we niet klagen van het weer. Zonder er echt op te letten heb ik al een mooi kleurtje. Ik begin mij hier stilaan thuis te voelen en te wennen aan het Senegalese ritme. Ondertussen mijn tweede week stage begonnen bij SPER. Zoals eerder gezegd was er deze week al inspectie. Ik dacht dat er dan iemand ging komen om onze organisatie te observeren en te quoteren maar eigenlijk is het een lid, Claire, van Prometheus. Deze organisatie is een partner van SPER die zich onder andere ook inzet voor de kinderarmoede en de straatkinderen in Senegal. Het is dus niet de eerste keer dat Claire bezoek komt brengen. We hebben haar maandagmiddag een warme welkom gegeven. Iedereen was opgetogen en begon te dansen en te zingen. Ja de Senegalezen kunnen er echt hun weg mee. Ik denk vaak aan hoe het in België zou gebeuren. Waarschijnlijk zou het daar heel droog, strak en formeel gebeuren… Claire heeft een redelijk groot budget kunnen inzamelen om aan de kinderen van het opvangcentrum iets te geven en ook om het gebouw zelf vanbinnen wat te retoucheren.


Omdat we met beurtrollen werken ben ik deze dinsdag niet moeten gaan naar SPER maar ik ben dan een groot deel van de dag bij de ViaVia gebleven om een planning te maken van de activiteiten die ik wil doen in het kader van mijn bachelorproef. Ook heb ik wat gewerkt aan mijn stageverslag. Over de middag heb ik Nora, één van de andere studenten die samen met ons hier is toegekomen, meegenomen naar mijn gastgezin en ze mocht blijven eten. Ik vind het zalig om zulke dingen te mogen doen want het is net alsof ik bij mij thuis een vriendin zou uitnodigen. Ik herhaal het nogmaals: in dit gezin voel ik mij echt thuis. Zij gaan nooit mijn echt Belgisch gezin kunnen vervangen maar ze doen er echt alles aan om ons goed te doen voelen. Ze moedigen ons altijd aan en koken goed. We wisselen veel uit over onze stage zelf maar ook over onze cultuurverschillen.


De woensdag had ik samen met 2 andere studenten de permanentie van 9u tot 21u. Deze dag is uiteindelijk wel redelijk snel voorbij gegaan omdat ik echt een aantal jongeren beter heb kunnen leren kennen. Ondertussen begin ik te weten wie de sterkte karakters zijn en wie zich liever op de achtergrond plaatst. We hebben enorm veel spelletjes gespeeld met elkaar en ik heb een aantal keer de slappe lach gekregen doordat we elkaar soms verkeerd begrepen. Verder op de dag heb ik mijn planning getoond aan Awa, de activiteitenverantwoordelijke. Ze vond het goed om eens te zien wat ik werkelijk voor ogen had. Ik heb dan ook meteen de namen gekregen van kinderen die geïnteresseerd waren in theater. Er zullen elke keer ongeveer 9 jongeren meedoen. Volgens mij is dat een perfect aantal om iets moois te realiseren en aan verschillende vaardigheden te werken. Eén van de jongens liet mij zelf weten dat hij later graag acteur wil worden :p. In de namiddag heb ik samen met Claire ook een gesprek gehad met één van de oudste jongens in het centrum. Blijkbaar heeft hij al 3 jaar na elkaar zijn laatste middelbaar mislukt dus moet er samen met hem sterk gewerkt worden rond een aantal vakken. Hij heeft ook niet veel zelfvertrouwen en vertrouwen in anderen. Claire heeft mij gevraagd of ik zijn ‘voogd’ wou zijn om te kijken naar zijn specifieke noden en samen te werken rond wat hij wenst. Ik heb meteen ja gezegd omdat ik denk dat ik wel iets voor hem zou kunnen betekenen en omdat ik zowel graag met groepen als met individuen werk. Op het einde van de permanentie kwam de leerkracht Engels van de oudsten voor een bijles en mocht ik er ook bij zitten. Het verliep wat moeilijk dus heb ik schema’s gemaakt die ze gemakkelijk konden gebruiken bij het maken van de oefeningen.


Ik heb aan SPER ook laten weten dat ik iets wil doen met een deel van de beurs die ik heb gekregen van mijn gemeente Koksijde. Mijn idee was om de gevel van het gebouw opnieuw te verven en samen met de kinderen tekeningen te maken met graffiti. Ze vonden dit allemaal een fantastisch idee omdat het er nu echt wel achtergelaten en triestig uit ziet aan de buitenkant. Ze zeiden dat ik zelf de kleuren mocht kiezen en één dezer dagen gaan we daar achter in een grote winkel. Aan de jongeren heb ik ook al gezegd dat ze mijn schetsen kunnen geven van tekeningen die zij op de gevel willen. Met dit alles kunnen we er zeker iets moois van maken. Het is voor SPER zelf leuk en ook voor mij want dan heb ik het gevoel dat ik echt een spoor van mijzelf heb kunnen achterlaten.


Donderdag moest ik maar 2u komen en heb ik de straatbibliotheek wat op orde gezet. Deze gebruiken ze telkens als er een straatactie plaatsvindt. We nemen dan boeken en puzzels mee naar de straatkinderen zodat ze zich eens met iets ludiek kunnen bezig houden.


Vrijdag heb ik samen met de 2 Canadese studenten en de kokkin gekookt voor de kinderen van het centrum. Alé ik moest eigenlijk gewoon uien schillen en snijden dus het was eigenlijk niet zo een mooi zicht. De kinderen zagen mijn gezicht en moesten waarschijnlijk denken ‘Oei die heeft een moeilijke dag’. Daarnaast heb ik ook nog samen met Claire mails opgemaakt naar andere partners omtrent sensibilisatie van hun problematiek. Oh en nog een goed nieuws! Ik ben op 21 maart via de kokkin uitgenodigd op een trouw!!!! Ik kijk er al naar uit!


Sarah

Maandag had ik een vergadering over de interne en externe communicatie binnen Resopopdev. Ik heb nog nooit zo’n chaotische en langdradige vergadering meegemaakt. Elf keer is er iemand weggelopen uit de vergaderzaal om een telefoontje te doen. Dit is hier heel normaal, maar mij stoort dit enorm omdat we dit in België niet gewoon zijn. Maguette, mijn stagementor, is komen zeggen dat hij mijn planning rond het talentgericht werken met kwetsbare kinderen heel goed vindt! Dit gaf me direct een duwtje in de rug!

Dinsdag ben ik beginnen voorbereiden voor mijn eerste activiteiten met de kinderen volgende week.


Woensdag had ik om 10u afgesproken met El Hadj Beye, de verantwoordelijke van Yaakar. Dit is de werking die allerlei activiteiten organiseert voor kinderen uit de buurt. Ik heb een paar keer Inshallah moeten zeggen, want hij is pas toegekomen om 13u30. Het is tof dat alles hier langzaamaan verloopt en niemand zich opjaagt, maar ik word er toch af en toe gefrustreerd van. Rond 16u vertrokken we uiteindelijk naar Pikine. Daar heb ik iets meegemaakt… Normaal was het de bedoeling dat ik een activiteit ging observeren in de Foyer, maar dit is anders uitgedraaid. Er was een soort van theater bezig in een school niet ver van de foyer, dus gingen we met de kinderen daar naartoe. Er waren een 400-tal leerlingen aanwezig op de speelplaats. Op een gegeven moment riep El Hadj Beye me mee in de cirkel. Ik dacht oorspronkelijk dat ik even mezelf zou moeten voorstellen door de micro. Het was veel erger dan dat. Ik moest opeens Afrikaans beginnen dansen voor al die kinderen. In de felle zon met een enorme blos op mijn wangen, probeerde ik om een beetje op het ritme te bewegen. Zeer gênant allemaal. Dit waren de langste minuten in Senegal tot nu toe. Maar bon, dit heb ik ook weer meegemaakt. Achteraf zei de begeleider: “Haha Sarah, we hebben je goed liggen gehad hé.” Wel ja, dat heb je zeker.


Donderdag ben ik naar Thiaroye geweest. Dit is echt een dorpje in de banlieu, nog veel armer dan waar Manon en ik verblijven in Yoff. We deden ook enkele activiteiten met kinderen uit de quartiers. Ze waren super enthousiast!! Heel leuk om te zien.


De terugrit op de bus was voor mij een rollercoaster van emoties. De zon was aan het ondergaan en m’n haren wapperden in de wind. (Want ja, de deur van de bus was kapot, zoals gewoonlijk hier.) Ik had veel tijd om na te denken. Enerzijds kon mijn geluk niet op. Elke dag besef ik hoe geweldig het is dat ik dit avontuur kan en mag meemaken. En dat het momenteel gewoon aan het gebeuren is. Ik heb hier zo lang naar uitgekeken en nu zit ik er middenin. Echt geweldig. Anderzijds kwamen de tranen in mijn ogen. Ik vind het heel moeilijk om hier zoveel armoede te zien. Ik zag kinderen in een vuilniswagen eten zoeken. Ik zag uitgehongerde paarden, honden en schapen op straat. Ik zag mensen met een ongelukkige blik langs de kant van de weg zitten, hopend op een mirakel die hun leven iets aangenamer zou kunnen maken. Na een groot uur moest ik afstappen. Gedaan met nadenken, ik zou er nog een leuke en gezellige avond van maken. En een knuffel van Manon kan soms ook wel wonderen doen hihi.


Vrijdag hebben we samen ontbeten en konden we op hetzelfde moment naar onze stage vertrekken. Het was een rustige dag met de collega’s.


Samen

’s Avonds deden we heel toffe dingen!!!! We hebben weer enkele avonden in de ViaVia doorgebracht met de andere meisjes. We deden ook een filmavond op het dak van ons huis, met pizza’s en een romantische film. De perfecte ontspanning. En eens leuk om geen rijst te eten.


We hadden ook het plan om met onze twee broers een picknick te doen op strand. Aangezien we pas konden vertrekken om 19u, vond Yaye (onze mama) het geen zo’n goed idee. We zouden het beter uitstellen naar een andere dag. Oke, maar we keken zo hard uit naar Camembert, toastjes, salami, dat we besloten om met twee te gaan picknicken in de Via. En ja hoor, we hebben er enorm van genoten. In het reiscafé kunnen we gemakkelijk ons eigen eten opeten, als de dan daar iets kopen om te drinken.


Samen met onze zus Mame Top en nichtje Naomi deden we ook al eens een girlsnight. Liedjes meezingen, nagels lakken, veel babbelen. Ze vonden dat geweldig!


Veel mensen roepen ons nog altijd ‘Toubab’ na. Als kinderen dat zeggen, kunnen we dat een plaats geven, maar als volwassenen dit zeggen, doet dit wel raar. Wij hebben ondertussen echt ondervonden hoe het voelt om bekeken en nagestaard te worden. Niet zo aangenaam.

Onze nonkel heeft ons ook moeten redden van een enorme kakkerlak. Ieuw, heel vuile beesten die zich in onze kamer verschuilen. Het positieve hieraan is dat ons gastgezin nog eens goed de slappe lach kreeg met ons.


Groetjes aan iedereen en houd jullie goed!


Les Européens ont une montre, les Africains ont le temps

Pour nos amis Francophones


Le temps passe d’une vitesse incroyable ici ! A chaque fois qu’on écrit un nouveau post sur ce blogue on s’en aperçoit que les jours se défilent. On commence à trouver nos habitudes et nos marques au Sénégal. L’intégration se passe bien. Les tâches de nos stages sont claires maintenant et on a toutes les deux fait un planning avec les activités qu’on aimerait bien faire.

On vous explique comment notre semaine s’est passé 😊


Manon

Bonjour chers amis et famille, j’espère que vous allez bien et que je vous manque pas trop 😉 Vous avez survécu les tempêtes ? Les images sur les réseaux sociaux étaient étonnantes… Comme d’habitude ici on ne peut pas se plaindre du temps. En quelques jours on a déjà pris de sacrés couleurs, vous allez même plus me reconnaitre quand je serrais de retour. Je commence vraiment à me sentir à l’aise dans la culture Sénégalaise et je m’habitue tout doucement au rythme. J’ai appris une phrase cette semaine : « Vous les Européens vous avez la montre et nous on a le temps. ». J’ai entamé ma deuxième semaine de stage. Comme j’avais expliqué l’autre fois, cette semaine et la semaine prochaine il y a l’inspection qui devait rendre visite chez SPER. Je pensais que ça allait être quelqu’un qui venait nous contrôler et regarder les finances du centre mais en fait non. La personne qui est venu s’appelle Claire et elle est une partenaire importante de SPER, qui fait partie de centre Prometheus. C’est une organisation qui se concentre autour de la même problématique que nous. Lundi après-midi on l’a accueilli a bras ouverts avec de la musique et plusieures danses. Je suis sur que chez nous en Belgique l’accueil serait beaucoup plus formel et sec qu’ici. Claire a pu rassembler un bon budget pour faire quelques travaux à l’intérieure du centre. Ils veulent surtout se focaliser sur l’hygiène.


Comme on devait faire des roulement de présence dans le centre, le mardi je ne devais pas venir travailler au centre. Le directeur voulait éviter qu’on soit avec trop de stagiaires. Donc au lieu de partir à Pattes d’Oie (le village ou je travaille), je suis allé à ViaVia pour travailler à mon planning et à mon travail de fin s’année. Le midi j’ai pris Nora avec dans ma famille d’accueil. C’est une fille qui est arrivée en même temps que nous ici et elle est vraiment trop gentille. Ma famille l’a aussi accueilli à bras ouvert et ils lui ont posé pleins de questions. Ça ma fait plaisir car je me sentais comme à la maison ou parfois je peux inviter aussi des copines pour rester manger ou dormir. Ma famille d’accueil ne pourra jamais remplacer ma vrai famille mais tout les jours ils font tout pour nous mettre à l’aise. On échange sur de différents thèmes et aussi sur les différences entre nos cultures.


Le mercredi j’avais la permanence de 9h jusqu’à 21h avec deux autres étudiantes. Cette journée est passé assez vite car j’ai pu faire connaissance avec plusieurs jeunes et il sont de plus en plus ouverts envers moi. Pendant certains jeux j’ai eu souvent le fou rire car on se comprenaient pas à chaque fois. Quand c’est comme ça on utilise des dessins ou google translate pour s’exprimer. J’ai montré mon planning à Awa, la responsable des activités. J’ai expliquer dans quel ordre je voulais faire les choses concernant le théâtre. Elle m’a tout de suite dit que je c’était bien organisé et elle m’a donné le noms de 9 enfants qui voulaient bien participer. Je suis trop contente car c’est un bon nombre pour accomplir de belles choses. Il y a même un garçon qui m’a dit qu’il voulait devenir acteur ! Mercredi prochain je peux faire ma première activité !Pendant l’aprèm on m’a aussi demander si je voulais aider un des garçons les plus âgés du centre avec certains cours de l’école. Il a vraiment besoin d’un coup de pousse car ça fait trop ans d’affilé qu’il ne réussit pas son année en terminale. Donc moi j’ai dit que je voulais l’aider avec plaisir. Je vais essayer de lui donner confiance en lui, le booster un peu quoi. A la fin de la permanence le prof d’anglais est arrivé pour faire un tutorat pour les plus grands. Apparemment c’était une leçon assez compliqué pour eux alors j’ai essayé de faire un bon schéma qui peuvent continuer à utiliser.


J’ai aussi expliquer ce que je voulais faire avec la bourse que j’ai reçu de ma commune Coxyde. J’avais quelque idées en tête et j’en ai parlé avec l’équipe. En faite je voulais redécorer la façade avec des graffiti et de la peinture. Je voulais que les enfants puissent eux-mêmes choisir la déco. Et bonne nouvelle : ça a été accordé ! Ils trouvaient tous que c’était une bonne idée car l’extérieure est vraiment en train de devenir triste. Et en plus ils trouvaient bien que je puisse laisser une trace de moi dans leur centre.


Le jeudi je suis juste allé pendant deux heures et j’ai ranger la bibliothèque de rues qu’on utilise quand on fait des actions de rue. J’ai aussi regarder avec les autres étudiantes quel dessins on pouvait faire sur la façade.


Le vendredi midi j’ai cuisiner avec deux autres étudiantes pour les enfants du centre. En fait j’ai juste du éplucher les oignons… Comme vous pouvez le deviner j’ai pas arrêté de chialer :p les enfants on du penser « C’est qui cette folle ! » Après j’ai aidé a envoyé des mails aux partenaires important de SPER autour de la sensibilisation de la pauvreté des enfants. Ah oui j’ai une bonne nouvelle aussi ! La cuisinière de SPER m’a invité à un mariage de quelqu’un de sa famille le 21 mars. Ça sera un mariage catholique et je pouvait aussi emmener les autres étudiantes avec moi.


Sarah

Lundi j’avais une réunion à propos de la communication interne et externe de mon organisation Resopopdev. Je n’ai jamais vu une réunion si chaotique et longue ! Ou moins 11 fois il y avait quelqu’un qui rentrait ou qui sortait. Ici c’est très normal mais moi ça me dérange un peu car en Belgique on a pas l’habitude de ça. Maguette, mon mentor de stage, m’a dit que mon planning auteur du travail de talents était très bien organisé. Ça m’a directement motivé !


Mardi j’ai commencé à préparer mes activités que je veux faire avec les enfants la semaine prochaine.


Mercredi j’avais un rendez-vous à 10h avec El Hadj Beye, le responsable de Yaakar. C’est le projet qui organise des activités pour les jeunes du quartier. Plusieures fois j’ai du dire Inshallah car il est seulement arrivé vers 13h30. C’est chouette que tout se passe lentement ici et que personne s’énerve mais moi je trouve cela frustrant. Vers 16h on est partit à Pikine. Là-bas il m’est arrivé une chose… Normalemen c’était juste le but que j’observe une activité dans le Foyer mais en faite ça c’est passé autrement… Il y avait un genre de théâtre dans une école pas loin du Foyer donc les enfants aller là-bas. Je pense qu’il devait y avoir ou moins 400 élèves sur le terrain de jeux. À un moment donné El Hadj Beye m’a demander de venir avec dans le cercle. Je pensais juste que j’allais devoir me présenter mais c’était encore pire que ça. Ils m’ont demandé de faire une danse Africaine devant tout ces enfants ! Dans cette chaleur je devenais toute rouge et j’essayé de trouver le rythme. C’était juste trop gênant… C’était les minutes les plus longues au Sénégal jusqu’à maintenant. Mais bon, ça me fait un souvenir en plus quoi !


Jeudi je suis allé à Thiaroye. C’était un village dans la banlieu, encore plus pauvre que là ou Manon et moi on habite à Yoff. On a fait quelque activités avec les enfants des quartiers. Ils étaient super enthousiasts. C’était chouette à voir.


Le retour avec le bus c’était vraiment toute une aventure et j’ai ressenti plusieurs émotions. Le soleil se couchait et j’avais les cheveux dans le vent. (ah oui la porte du bus était cassé, comme d’habitude). J’avais beaucoup de temps pour réfléchir. D’un côté j’étais heureuse. Chaque jour je me rends compte de la chance que j’ai de vivre cet aventure. J’ai tellement attendu ce moment et là je suis en pleins dedans. Vraiment trop bien. Mais de l’autre côté j’ai les larmes aux yeux quand je vois ce qu’il se passe autour de moi. Les jeunes qui jouent dans des camions de poubelles. Les gens sur le bord de la route avec un regard malheureux. Après une bonne heure je pouvais descendre du bus. Fini de réfléchir, j’allais passer une bonne soirée et parfois un câlin de Manon peut faire des miracles 😊


Nous deux

Le vendredi on a pu déjeuner ensemble et on est parti ensemble vers notre stage.

Pendant les soirées on fait de chouettes choses !!!! On a été plusieurs fois dans le ViaVia avec les autres filles. On aussi fait une soirée film sur le toit de notre maison, avec des pizzas et un film romantique sur Netflix. C’était la détente parfaite. Et parfois ça fait du bien de pas toujours manger du riz.


On avait aussi le plan en tête de faire un picknick avec nos deux frères sur la plage. Comme on pouvait que partir vers 19h, Yaye (notre maman), ne trouvait pas que c’était encore une bonne idée de partir. On va donc remettre ce picknick à une autre fois. Mais comme on avait tellement envie de manger des toast au Camembert et du salami, on a décidé de faire des petites courses et de manger tous ça au ViaVia. Quand tu commande une boisson là-bas, tu peux tout faire ce que tu veux. Ça nous a vraiment fait du bien!


Avec notre sœur Mame Top et notre petite cousine Naomi on a aussi déjà fait une soirée entre filles. On a chanté des chansons ensemble, on a fait nos ongles et beaucoup parlé de tout et n’importe quoi ! Elles ont adoré et nous aussi 😊


Beaucoup de personnes dans les rues nous appellent encore toujours ‘Toubab’. Quand les enfants le disent, on trouve ça pas grave mais quand c’est des adultes, on trouve ça un peu bizarre. Entre temps on sait vraiment ce que c’est d’être regardé constamment dans les rues. C’est pas toujours aussi agréable mais on essaie de pas y porter d’attention.


Notre oncle a du nous sauver d’un cafard qui était dans notre chambre. Beurkkk, vraiment des sales bestioles ! Mais le point positif c’est que ça faisait bien rire notre famille d’accueil ! 😊


Bisous à tout le monde et portez vous bien!

 
 
 

Opmerkingen


Post: Blog2_Post
bottom of page